Hoewel het aantal typische mannen- en vrouwenberoepen aan het afnemen is, is de mannelijke verloskundige nog altijd een zeldzaam fenomeen. Zeker in Suriname, waar van de bijkans 100 verloskundigen slechts zes een man is. In het kader van de Internationale dag der Verloskunde, 5 mei 2019 vertellen twee van hen over werken in een onmiskenbare vrouwenwereld.
Klokkenluider
Nee, als kind wilde hij geen prof-voetballer of stoere politieagent worden. Joel Grives koos bewust voor het beroep van verloskundige. “ Het bevalt me aardig, het is spannend, tot nu toe alles dat ik verwacht had. Kantoorwerk is niets voor mij, ik hou niet van rustig zitten, ik wil bezig zijn, interactie met mensen en dat alles heb ik teruggevonden binnen het beroep”, zegt Grives die sinds 5 maanden gediplomeerd verloskundige is, verbonden aan het Academissch Ziekenhuis Paramaribo. “ Je zit niet, je geeft informatie, je helpt en het doet me goed als ik zie dat diegene die ik geholpen heb met een blij gezicht vertrekt”.
Ook Gafier Jongaman van het ’s Lands Hospitaal koos bewust voor het beroep van verloskundige. “ Ik heb van kinds af aan van dit beroep gehouden, ik vind het zo leuk. Ik wilde altijd de klokkenluider zijn die aan de mensen zegt het is een jongen of het is een meisje, verteld hij lachend. Jongaman is reeds vijf jaar gediplomeerd verloskundige maar was hiervoor al verpleegkundige.
Boeiende baan
Het werken met zwangeren boeit Jongaman. “De band die ontstaat met diegene die bij mij zijn bevallen is erg bijzonder. Tot nu toe krijg ik foto’s opgestuurd met als tekst –broeder kijk uw zoon, of broeder kijk uw dochter-.En als ik even terug reken moet dat kind die ik als eerst ter wereld hielp nu 9 jaar zijn. Ja, zo lang doe ik al bevallingen, dat is een hele tijd al.”
Minder mooie momenten
Zowel Grives als Jongaman zijn zich bewust van het verantwoordelijk beroep dat zij beoefenen. Bij elke bevalling heb je minstens twee levens in handen. Jongaman: “ Ik heb een paar keer het overlijden van een kind meegemaakt, en een enkele keer van een moeder, het is altijd een zwaar moment, omdat je die vrouw kent vanaf het begin. Zij komt vanaf het moment dat ze pas weet dat zij zwanger is, en tegen die tijd dat zij al 9 maanden die zwangerschap heeft gedragen, helpt je haar en dan wordt het kind stil geboren. Het is altijd pijnlijk voor de moeder maar nog meer voor ons. Want ja, het is uw baby, maar het is ons kind.”
Begrip partner
Grives die zelf in een huis met 5 vrouwen is opgegroeid, ondervind geen last van dat hij overwegend vrouwelijke collega’s heeft en zijn cliȅnten vrouwen zijn. “Het hangt er helemaal van af hoe je je opstelt, hoe benader jij de cliȅnt, maak je oogcontact. Tja, ik heb niet echt moeite mee hoor, het lukt”.
Een enkele keer heeft Grives wel meegemaakt dat de partner van zijn cliȅnt moeite mee had dat zij door een man zou worden geholpen. “Je gaat dan tactvol te werk en gaat dan praten met die persoon, je legt uit wat er gaat gebeuren, waarmee wij bezig zijn. Hoe meer informatie je geeft des te meer je diegene gerusteld. Als de partner het eenmaal begrijpt, is het dan geen probleem meer voor hem. Daarom moet jij je tijd nemen om het uit te leggen.”
Leroy was zo een man. Ongeveer een jaar terug had hij er ook moeite mee dat de bevalling van Jeanine, zijn vrouw, door een broeder geleid zou worden . “ Ik dacht echt allleen aan het feit dat die man mijn vrouw naakt zou zien in een bepaalde toestand. Ik kon mij dat gewoon niet voorstellen. A san ben wer mi ede. Maar volgens mij had die broeder aan mijn manier van doen gemerkt dat ik er moeite mee had, want hij kwam met mij praten, en het een en ander uitleggen, terwijl ik hem niets had gevraagd. Het was een vrij soepele bevalling. Maar het moment, het proces, ai boi, het is tof. Daar ik het zelf heb meegemaakt, heb ik echt respect voor die mannen die dit beroep beoefenen, ook voor die vrouwen hoor, maar eerlijk, mi no bo man, petje af voor ze. Je moet van het beroep houden. Nu, achteraf bekeken, zomaar mi ben stel mi aan, want broeder heeft het goed gedaan.”
Boodschap aan collega's
In zijn boodschap naar collega verloskundigen neemt Jongaman het thema van 2019: Midwives: Defenders of Women's Rights, mee. “Dat wil zeggen dat wij de rechten van de vrouw moeten waarborgen, en een van de rechten die wij zeker moeten waarborgen is het recht op een respectvolle behandeling bij de bevalling, want die vrouwen liggen bij de bevalling met hun leven voor ons open, en daar moeten wij niet zuinig mee omgaan. Wij moeten daar respect voor hebben en die privacy echt waarborgen.”
Ook Grives steekt met zijn boodschap, de overige collega’s een hart onder de riem : “Keep it going, we are doing a good job. Er zullen altijd tegenslagen zijn, in elke beroep, het hoort erbij, maar wij weten allemaal aan het eind van de dag waarvoor we zijn opgestaan. Laten wij ons beste beentje voortzetten voor onze gemeenschap, want uitendelijk, gaan haast alle nieuwe burgers door onze handen heen”
Note: om herkenning te verkomen zijn de namen van Leroy en Jeanine fictief gekozen
